Στίγμα

Νίκος Ξανθόπουλος σε νέα version

Είχα κάποτε έναν φίλο, τον Δημητράκη (άνευ περαιτέρω στοιχείων, και θα γίνει αντιληπτό εν συνεχεία το γιατί), συνάδελφο, καταγόμενο από γνωστή αριστερή οικογένεια. Ο Δημητράκης δεν είναι πια ανάμεσά μας, έχει «αναχωρήσει» για το επέκεινα από χρόνων πολλών. Ωραίος τυπάκος, μέσα σε όλα, αγαπησιάρης και χαρούμενος, είχε μια αλάνθαστη μέθοδο για να πλησιάζει τα κορίτσια. Υποδυόταν τον κατεστραμμένο. Τον εντελώς κατεστραμμένο όμως. Κάθε φορά που έβαζε στο μάτι μία, «φορούσε» ένα θλιμμένο ύφος, μάτια κατεβασμένα στο πάτωμα, φωνή τρεμάμενη από τον (υποτιθέμενο) πόνο, έτοιμος να καταρρεύσει. Ενα ράκος της ζωής, που δεν ξέρεις βλέποντάς τον αν θα είναι και την επομένη μαζί μας ή θα έχει πάρει τη μεγάλη απόφαση να αυτοχειριαστεί μη αντέχοντας πλέον άλλο πόνο.