Η αναγκαστική συνάντηση της Κεντροαριστεράς έξω από παλιές πίκρες

Ανάμεσα στην ακρίβεια και την αυτοκρατορική φαντασίωση οι τούρκοι πολίτες επέλεξαν τη δεύτερη. Λοιπόν; Δεν νικάει πάντα η τσέπη στην εκλογική ιεράρχηση; Στον τόπο μας η Αριστερά πάντα πολιτευόταν με τα λεγόμενα «ψίχουλα» που δίνει το αστικό κράτος. Θεμελίωνε έτσι μεγάλο μέρος της ρητορικής της στη διεκδίκηση υψηλότερων οικονομικών καρπών για λογαριασμό του λαού. Προσαρμόστηκε η Δεξιά, ιδίως με την επιδοματοκρατία, δίνοντας μια φαινομενικά φιλολαϊκή απάντηση και σε κάποιον βαθμό υποσκελίζοντας την Αριστερά στο προνομιακό της πεδίο. Η (πολύ σημαντική) 13η σύνταξη που θεσμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 δεν τον διέσωσε από την εκλογική ήττα, ενώ η κατάργησή της από τη Νέα Δημοκρατία δεν μείωσε τις δυνάμεις της. Η αριθμητική διάσταση της οικονομίας δεν είναι πάντα η απάντηση σε ένα πολιτικό πρόβλημα που μοιάζει με γρίφο. Φαίνεται ότι βαθύτερα ταυτοτικά ερωτήματα εγείρονται μέσα στον οικονομικό κλονισμό. Ετσι τα διάφορα επινοήματα με τα οποία διασκεδάζεται η ακρίβεια και η μείωση των εισοδημάτων συναρμόζονται με μια αφηρημένη (και γι’ αυτό εξατομικεύσιμη) προστατευτική λειτουργία του κοινωνικού κράτους. Η στρατηγική της ανάπτυξης και η αλλαγή παραγωγικής κουλτούρας (π.χ. ένταξη του ερευνητικού, διανοητικού αποθέματος στην παραγωγή) μοιάζουν αλαμπουρνέζικα. Ο πραγματικός φιλελευθερισμός, η επιχειρηματική ποιότητα, οι διασταυρώσεις πολλών τύπων παραγωγής (εκλεκτά αγροτικά προϊόντα με την ιατρική – φαρμακευτική βιομηχανία, τον τουρισμό κ.λπ.) παραμένουν μια μακρινή ιστορία. Η οικονομία χρειάζεται και την πίστη, την ταύτιση του πολίτη με κάτι ενισχυτικό της αυτοεκτίμησής του, κάτι επικυρωτικό της ταυτότητάς του. Εχει σημασία αν η οικονομία συγκροτεί μια ηττοπαθή αναδίπλωση ή ένα ρεύμα ανόδου.