Φταίει η ομίχλη

Το παραμύθι επιμένει (έχουν μεγάλη δύναμη οι μύθοι) και τις προάλλες το βρήκα πάλι μπροστά μου. Το συνάντησα στο πρόσωπο ενός διαπρεπούς δημοσιογράφου, με μακρά θητεία στην Αριστερά, του οποίου η ηλικία και η διαδρομή επιτρέπουν, αν δεν επιβάλλουν κιόλας, τον τιμητικό τίτλο του ιστορικού στελέχους. Φυσικά, είχε ψηφίσει Μητσοτάκη δαγκωτό και ήταν πανευτυχής με το αποτέλεσμα, κάποιο αίσθημα ενοχής, όμως, τον τριβέλιζε βαθιά μέσα του και τον έκανε να λέει: «Κακώς παίρνετε στα σοβαρά (σ.σ.: όλοι εσείς οι άλλοι) αυτούς στον ΣΥΡΙΖΑ και κάνετε αναλύσεις. Αυτοί είναι για να τους κοροϊδεύεις. Είναι αστεία πρόσωπα». Και, φυσικά, δεν είναι αριστεροί – γιατί έτσι συνεχίζει αυτό το παραμύθι. Είναι απατεώνες, που υποδύονται τους αριστερούς. Δεν είναι αυτή η Αριστερά και πάει λέγοντας. Αλλά το μέρος του παραμυθιού αυτό δεν πρόλαβε να το πει ολόκληρο. Επρεπε να φύγει για δουλειά, είπε.