Ο πρόεδρος Μακρόν, άνθρωπος βαθιάς καλλιέργειας και σπάνιος χειριστής του εννοιολογικού λόγου, δεν υποπίπτει σε λεκτικά ολισθήματα. Και αν αυτό ποτέ συμβεί, είναι τέτοια η γλωσσική του ικανότητα – και ο σχετικός αυτοθαυμασμός του για το θέμα, που ούτε οι άλλοι ούτε ο ίδιος θα αναγνώριζαν ποτέ ένα τέτοιο δικαίωμα στο λάθος. Ετσι η πρόσφατη αναφορά του στον κίνδυνο αποπολιτισμού της γαλλικής κοινωνίας έπειτα από πλήθος, μα διαφορετικής υφής, βίαιων γεγονότων που συνέβησαν στη Γαλλία είναι μια συνειδητή επιλογή. Στο εύλογο ερώτημα του αναγνώστη «γιατί χρειάζεται μια τέτοια διευκρίνιση» η απάντηση βρίσκεται στο πάθος των διαμαρτυρομένων στο οποίο οδήγησε αυτή η δήλωση και η ευρύτερη συσχέτιση της βίας με κάποια πολιτισμική κρίση. Η εμφανής αιτία της ενόχλησης είναι ότι η ορολογία αυτή έχει πρόσφατα χρησιμοποιηθεί σε καταγγελίες της ακραίας συντηρητικής Δεξιάς με τις οποίες στηλιτεύει εκείνα που καταγράφει ως παρακμή του γαλλικού μεγαλείου. Εχουμε βάσιμους λόγους όμως να πιστεύουμε, ότι αυτός ο εξ ευωνύμων σκανδαλισμός για τη μακρονική αναφορά στον κίνδυνο «αποπολιτισμού» έχει βαθύτερες ρίζες. Θα διακινδυνεύαμε μάλιστα να υποθέσουμε ότι η αντίδραση θα ήταν σφοδρή και χωρίς τις προϋπάρχουσες αναφορές. Ο λόγος έχει να κάνει με το πώς η αριστερή σκέψη παραδοσιακά κατανοεί τη βία, την παραβατικότητα, το έγκλημα και τις λεγόμενες αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή