Ο μεγάλος θυμός

Κι εκεί που κάθεσαι και χαζολογάς στην τηλεόραση, έρχεται μία εικόνα, από άσχετη «πηγή» μάλιστα, που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις και να κατανοήσεις κάποια από τα ακατανόητα που συνθέτουν το παζλ της πραγματικότητας. Μου συνέβη πριν από λίγες μέρες. Επαιζε μια διαφήμιση αντιηλιακού. Το μοντέλο – ένα πανέμορφο κορίτσι – είχε από δύο λευκές πινελιές σε κάθε μάγουλο που την έκαναν να μοιάζει με πολεμιστή των Απάτσι. Στο τελευταίο πλάνο κοίταζε τον φακό με βλέμμα οχέντρας. Τέτοιο θυμό και μίσος σε τόσο νεανικά μάτια, ούτε στην Γκρέτα (λέμε τώρα) δεν έχω δει. Κάνω ζάπινγκ, πέφτω σε άλλη διαφήμιση. Μπίρας αυτήν τη φορά. Εδώ κι αν βροντάει ο Ολυμπος κι αν αστράφτει η Γκιώνα. Οπου Ολυμπος ένα αγόρι που με κοιτάει σαν να με φτύνει από την οθόνη, απλώς, λόγω απόστασης, δεν με φτάνει η ροχάλα του. Και Γκιώνα, ένα ευτραφές κορίτσι με κοτσιδάκια που θα μπορούσε να ήταν συμπαθέστατο αλλά το βλέμμα του είναι σαν να μου λέει «Στο επόμενο πλάνο θα σε φάω» – για να θυμηθούμε και τη γνωστή τραγουδίστρια.