Ζήκος, Στολτίδης, οι πιο ηχηρές απουσίες από το παραμύθι της Πορτογαλίας

Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση στην Ελλάδα δεν είναι άλλη απ’ αυτή του Ακη Ζήκου. Καλοκαίρι 2004 και η Εθνικής Ελλάδας ετοιμάζεται για τη δεύτερη συμμετοχή της σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, την πρώτη παρουσία σε μεγάλο τουρνουά δέκα χρόνια μετά απ’ αυτήν στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994. Την ίδια χρονιά, ο Ακης Ζήκος πραγματοποιεί μια ονειρική σεζόν στην καριέρα του. Βασικό στέλεχος της Μονακό, με τον Ντιντιέ Ντεσάμπ στον πάγκο, φτάνει ως τον τελικό του Champions League, τον οποίο χάνει απ’ την Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο. Στους ποδοσφαιριστές που επιλέγει ο Ρεχάγκελ να πάνε στα γήπεδα της Πορτογαλίας όμως δεν βρισκόταν το όνομα του Ζήκου, όπως δεν βρισκόταν και στους προκριματικούς αγώνες που μας έδωσαν την πρόκριση, σε μια ιστορία που ακόμα και σήμερα θεωρείται μία από τις πιο άδικες αποφάσεις του γερμανού προπονητή. Πλην όμως δικαιώθηκε στο σύνολο, με την Εθνική να κατακτά του EURO 2004. Παρόμοια είναι και η ιστορία με τον Ιεροκλή Στολτίδη που παρά το γεγονός πως έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις με τον Ολυμπιακό, ο Ρεχάγκελ δεν τον καλούσε στην εθνική ομάδα. «Νιώθω ότι αδικούμαι στο εξής: βάσει των εμφανίσεων που έχω κάνει σε Ελλάδα και Ευρώπη με την πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας, πιστεύω ότι έπρεπε να κληθώ έστω και σε ένα φιλικό παιχνίδι. Να με δει, να με δοκιμάσει, να μου δοθεί μια ευκαιρία», είχε πει ο «Ιέρο» το 2005.