Υπόκλιση σε μια εποχή

Στην περίπτωση της Νόνικας Γαληνέα η έκφραση «παίρνει μαζί της μια εποχή» δεν είναι περιττή. Επειδή όντως η Γαληνέα, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή, υπήρξε μία από τις τελευταίες ηθοποιούς της γενιάς της, οι οποίες ξεκίνησαν από τη βιομηχανία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου – η «αντίζηλος» της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην «Κόρη του ήλιου» – για να περάσει στο μεγάλο θέατρο και θέαμα. Υπήρξε, όμως, και δημόσιο πρόσωπο με ξεχωριστή παρουσία στην αθηναϊκή ζωή και διασκέδαση. Οι περγαμηνές έδειχναν άλλωστε από την αρχή ότι η στόφα της θα συνδύαζε την υποκριτική μαζί με τις γενικότερες ανθρωπιστικές σπουδές. Ως τελειόφοιτος της Αγγλικής Σχολής συνέχισε τις σπουδές Γυμνασίου στη Φλωρεντία. Φοίτησε στο αγγλικό σχολείο Châtelard στην Ελβετία και στην ηλικία των δεκαοκτώ εγγράφηκε στο Densons Secretarial College στο Λονδίνο. Κατόπιν σπούδασε στο Webber Douglas School of Singing and Dramatic Art. Ξεκίνησε την καριέρα της στο Θέατρο Τέχνης, όπως πολλοί «συνοδοιπόροι» της εκείνη την εποχή, ανεξάρτητα εάν θα έλαμπαν μέσω των ταινιών και του εγχώριου «star system». Εκεί, λοιπόν, συνεργάζεται με τον Κάρολο Κουν (το 1963, ούσα μητέρα, εντάχθηκε στο δυναμικό του θιάσου των «Ορνίθων», όπου παρέμεινε μέχρι το 1966), για τον οποίο δηλώνει τον θαυμασμό της στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Η ζωή μου» (εκδ. Λιβάνης, 2005): «Ηταν το γοητευτικότερο άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου… Μάγευε. Ηταν γλυκός, διακριτικός, διεισδυτικός, τα μάτια του σε τρύπαγαν. Δεν έλεγε πολλά. Ηταν όμως τόσο ουσιαστικά αυτά που έλεγε. Μάλιστα, αισθανόσουνα πως επικοινωνούσε με κώδικες μόνο με τους δικούς του ανθρώπους. Είχε επιλέξει τον κόσμο του και ήταν αφοσιωμένος απόλυτα στη δουλειά του. Πάντρευε την αλήθεια με τη μαγεία, αλλά πάντοτε με πόνο, πάντοτε με χιούμορ, πάντοτε με ποίηση… Η γοητευτικότερη γυναίκα – αλλά τη γνώρισα πολύ αργότερα – ήταν η Ελλη Λαμπέτη». Ακολούθησαν συνεργασίες με τους Κατίνα Παξινού, Δημήτρη Χορν, Αννα Συνοδινού, Αλέξη Μινωτή, Δημήτρη Μυράτ κ.ά.