Η επιτυχία να είσαι καλτ

Κατά μία έννοια, ο Γιάννης Φλωρινιώτης, που πέθανε χθες, ήταν όντως μπροστά από τη διασκέδαση της εποχής του. Λάνσαρε το «λαμέ ξόδεμα» πριν γίνει γενικός κανόνας σε μια όχθη της νυχτερινής διασκέδασης και τις μεταμφιέσεις ως ένδειξη αταξινόμητης εκκεντρικότητας. Η πίστα που προσομοίαζε σε λαϊκό Λας Βέγκας – στα προάστια της Αθήνας και την Εθνική Οδό, βεβαίως – έγινε το βασίλειο και, ως ένα σημείο, η «φυλακή» για τη δημόσια καλτ εικόνα του. Γεννημένος το 1947 ως Γιάννης Αποστολίδης, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο γιατί – όπως είχε αποκαλύψει – η μητέρα του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον μεγαλώσει. Ξεκίνησε να τραγουδάει στα 14 και αργότερα επέλεξε το επίθετο που θα γινόταν μια κατηγορία από μόνη της: Φλωρινιώτης, από τον γενέθλιο τόπο του. Στις πίστες της δεκαετίας του 1970 έγινε συνώνυμο των εφήμερων σουξέ και των φαντεζί χορευτικών – από εκεί αντλεί το «ιδίωμα» για τη μετέπειτα σόλο καριέρα. Το 1974 συμμετέχει στο σχήμα του Κουίν Αν με τη Ρίτα Σακελλαρίου, ενώ στο Κανόνι της Εθνικής Οδού αρχίζει ως πρώτο όνομα. Συγχρόνως εμφανίζεται σε αναψυκτήρια της Αθήνας: Τουριστικό Περίπτερο και Ερμής στο Αιγάλεω, Αρμονία στο Κερατσίνι, Αλσος στη Νέα Φιλαδέλφεια. Καταργώντας τα όρια της ταξικότητας, επιλέγεται από τον Μάνο Χατζιδάκι για να κάνει «δήλωση» εναντίον της σοβαροφάνειας. Το 1979-80, στο κέντρο Νέα Αθηναία ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης είναι ένας από τους θαμώνες. Προτείνει, λοιπόν, στο λαϊκό είδωλο ραδιοφωνική συνέντευξη στο Γ’ Πρόγραμμα. Μόλις βγαίνει στον αέρα, γίνεται μεγάλος ντόρος και οι μεγάλες εφημερίδες και τα περιοδικά τού αφιερώνουν πολλές σελίδες για συνέντευξη.