Μνήμη Κώστα Ταχτσή

Η υπογράμμιση της σημασίας του «Φοβερού βήματος», του ομότιτλου βιβλίου του Κώστα Ταχτσή, από τον Χρήστο Χωμενίδη στο έξοχο κείμενό του το περασμένο Σαββατοκύριακο στα «ΝΕΑ» υποχρεώνει τον υποφαινόμενο που είχε επιμεληθεί την έκδοσή του – αν και έχουν περάσει τριάντα τέσσερα χρόνια από τη δημοσίευσή του -, έναν χρόνο ακριβώς μετά τον θάνατο του δημιουργού του «Τρίτου στεφανιού», σε μερικές διευκρινιστικές λεπτομέρειες. Ετσι ώστε όση φημολογία και αν έχει αναπτυχθεί στο διάστημα αυτό, να υπάρχουν καταχωρισμένες ως αντίπαλον δέος οι ακριβείς συνθήκες της συγκρότησης του «Φοβερού βήματος» σε βιβλίο, αφού, όπως έχουμε συχνά πει, τον Αύγουστο του ’88 που δολοφονήθηκε ο Ταχτσής το βιβλίο σαφέστατα γραφόταν ακόμη και θα συνέχιζε να γράφεται. Δεν πρόκειται για εικασία αλλά για ρητή ομολογία του ίδιου του Ταχτσή την εποχή ακριβώς που τόσο βίαια και απάνθρωπα κόπηκε το νήμα της ζωής του. Οταν λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Ταχτσή, με τη σύμφωνη γνώμη της αδερφής του Ελπίδας Αρτέμη – Ταχτσή, της εκδότριάς του Μάγδας Κοτζιά και του στενού του φίλου, του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού, ανέλαβα την τακτοποίηση του αρχείου του, μου ήταν αδύνατον να φανταστώ το μέγεθος των προβλημάτων που θα προέκυπταν. Συνίσταντο κυρίως στην αγωνία ένα «υλικό» που ο δημιουργός του το διαχειριζόταν, γνωρίζοντας, αφού ο ίδιος το είχε συνθέσει, τη θέση που θα κατελάμβαναν στο τελικό οικοδόμημα σελίδες με διαφορετική αρίθμηση αλλά με ένα σχεδόν όμοιο περιεχόμενο, να τοποθετηθούν με έναν τρόπο που, αν μη τι άλλο, να μη θίγεται η απρόσκοπτη ανάγνωση καθώς θα είχε γίνει σεβαστή η χρονική και αισθηματική συνέχεια ως προς τα εξιστορούμενα γεγονότα.