Αυτή τη φορά έφταιγε η μελατονίνη. Την πήρε, ενώ δεν έπρεπε. Κοιμήθηκε για περίπου ένα 20λεπτο πριν από το παιχνίδι, ενώ δεν έπρεπε. Μπήκε χαλαρός στον αγώνα, χωρίς στρες και έκκριση αδρεναλίνης σε μεγάλες ποσότητες, ενώ δεν έπρεπε.

Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα για τον Στέφανο Τσιτσιπά. Να μπαίνει χαλαρός και χωρίς ενέργεια σε έναν προημιτελικό του Ρολάν Γκαρός απέναντι στον Αλκαράθ, που είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο τούτη την περίοδο, σημαίνει ότι πνευματικά δεν είχε κάνει καμία προετοιμασία για έναν τόσο σημαντικό αγώνα. Και σίγουρα δεν έφταιγε γι’ αυτό το ότι πήρε έναν υπνάκο το μεσημέρι.

Το θέμα με τον Στέφανο είναι ότι δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, που θα τον οδηγήσει εκεί που πρέπει να βρίσκεται βάσει των προδιαγραφών του. Στις μεγάλες νίκες και τα τρόπαια που θα τον καταξιώσουν ως κορυφαίο τενίστα. Διαθέτει το ταλέντο και τις ικανότητες. Δεν ξέρει όμως τον τρόπο.

Βρίσκεται επί 201 συνεχόμενες εβδομάδες μέσα στην πρώτη δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης κι αυτό αποτελεί ασφαλώς ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα. Φανερώνει την ποιότητά του ως αθλητής, τη συνέπειά του και την αντοχή του στις απαιτήσεις του υψηλού πρωταθλητισμού. Το ότι αυτό το σερί είναι το μεγαλύτερο από κάθε άλλον εν ενεργεία αθλητή μετά τον Τζόκοβιτς, κάνει το κατόρθωμά του ακόμα πιο σπουδαίο.

Ομως δεν είναι μόνο για εκεί ο Στέφανος. Εχει ταλέντο και προσόντα πρωταθλητή, όπως συμφωνούν όλοι οι ειδικοί του τένις ανά τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, μετά από επτά χρόνια στο Tour δεν έχει κερδίσει ακόμα ούτε ένα Γκραν Σλαμ, ενώ έχει παίξει σε δύο τελικούς όλους κι όλους. Κι αν μέχρι πρότινος το πρόβλημα ήταν οι Big-3, που δεν έχαναν σχεδόν ποτέ και από κανέναν, τώρα που πρακτικά έχει μείνει μόνον ο Τζόκοβιτς, αφού ο Φέντερερ αποσύρθηκε και ο Ναδάλ ετοιμάζεται να πει κι αυτός «αντίο», τι μπορεί να φταίει; Τη στιγμή μάλιστα που νέα παιδιά όπως ο Αλκαράθ, τον έχουν ήδη ξεπεράσει.

Σίγουρα πάντως όχι η μελατονίνη…