Ο τρίτος κύκλος της Μεταπολίτευσης

Από την οπτική των αναλυτών που παρακολουθούν σε βάθος χρόνου τις τάσεις στο εκλογικό σώμα, το βράδυ της 25ης Ιουνίου ανοίγει ένας τρίτος κύκλος στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι η ανάγνωση που κάνουν όσοι θεωρούν ότι ο πρώτος άνοιξε το 1974 με τη διαμόρφωση του δίπολου Δεξιάς – Αριστεράς σε ευρωπαϊκά πρότυπα και ο δεύτερος το 2012 με τη διάλυση του μεγάλου δικομματισμού που καθοδήγησε τη χώρα για περισσότερο από 30 χρόνια. Εάν υπήρχαν αμφιβολίες ότι ο δεύτερος κύκλος δεν είχε ολοκληρωθεί το 2019, οι κάλπες της 21ης Μαΐου τις διέλυσαν με εκκωφαντικό τρόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς. Οι τελευταίες κάλπες απλώς παρέχουν τη δυνατότητα να το συνειδητοποιήσουν και στην Κουμουνδούρου. Η ετυμηγορία, ωστόσο, είχε εκδοθεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα – με την υποσημείωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει τον κορμό του άλλου χώρου εάν μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Δεν έγινε και το ταμείο στις 26 Ιουνίου θα είναι άδειο. Ανάμεσα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό προοδευτικό κόμμα και ένα κόμμα με ατζέντα Μελανσόν, η απόσταση είναι τεράστια. Και πλέον, με συνταγή Μελανσόν – που δεν οδηγεί σε κανονικές εποχές ποτέ στην εξουσία – θα φροντίσουν κι άλλοι ή άλλες να ταλαιπωρήσουν τη Βουλή.