Τις μέρες που συντελούνται δραματικές εξελίξεις στον πόλεμο της Ουκρανίας, με την αρχή αντεπίθεσης των αμυνομένων και την ανατίναξη φράγματος που απειλεί ζωές, περιβάλλον και πυρηνική ασφάλεια. Που ανέλεγκτες όσο και πρωτόγνωρες πυρκαγιές σαρώνουν τον Καναδά και αναδεικνύουν την κρισιμότητα – θα έλεγα: το πέρασμα του σημείου μη επιστροφής – της κλιματικής αλλαγής. Που η Παγκόσμια Τράπεζα διαπιστώνει αναιμική ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, παρά το τυπικό τέλος της πανδημίας και τη σχετικά περιορισμένη επίπτωση του δομικού πληθωρισμού. Που η Ευρωπαϊκή Ενωση συζητά την πιθανότητα να μην επιτρέψει σε χώρα-μέλος της, την Ουγγαρία, να αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου και τιμωρεί ανέκκλητα μια άλλη χώρα, την Πολωνία, για παραβίαση των Συνθηκών σε σχέση με την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Τις μέρες που συμβαίνουν, δίπλα μας αλλά με άμεση επιρροή στις ζωές μας, όλα αυτά, μοιάζει παράταιρο, σχεδόν παράλογο, να ασχολούμαστε με εκλογές που έχουν σε μεγάλο βαθμό κριθεί και ειδικότερα με την περίπτωση να χρειαστεί και «τρίτος γύρος» μέσα στον Αύγουστο και τα «μπάνια του λαού». Κι όμως: αυτή η πιθανότητα πιστεύω ότι δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστη, όχι μόνο γιατί επίκλησή της, εν είδει απειλής, έγινε από τα πιο επίσημα χείλη, αλλά και για τις ρωγμές που αποκαλύπτει, εν μέσω μιας προεκλογικής καμπάνιας και μιας πολιτικής συγκυρίας που γίνεται προσπάθεια να ενταχθούν στον αστερισμό, και πάντως στην υπηρεσία, της «κανονικότητας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή