Συνεργασία σε συγκεκριμένα θέματα

Πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι; Η φυγή τόσων χιλιάδων νέων επιστημόνων από τη χώρα μας, για το εξωτερικό και τις αναπτυγμένες χώρες, κατά τα χρόνια της κρίσης, τι αποκαλύπτει; Οτι είναι αμαθείς, ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ανεπαρκή ή ότι η ελληνική παραγωγική πραγματικότητα δεν τους χρειάζεται; Με απλή σκέψη και αναλυτική τιμιότητα κατανοεί κανείς το κέντρο του προβλήματος. Η έλλειψη εργαζομένων στον τουρισμό και στις αγροτικές εργασίες δείχνει ότι τα παραγωγικά ζητούμενα στον τόπο μας είναι διαφορετικά. Η υψηλή σκέψη δεν αποτελεί πεδίο παραγωγικής επένδυσης και ανάπτυξης στη χώρα μας. Οι επιστήμονες δεν έχουν (ακόμα) το αντίστοιχό τους, το ισοδύναμό τους στην παραγωγή. Δεν έχουν «ζήτηση» στο εσωτερικό, όταν διεθνώς, το επιστημονικό κεφάλαιο είναι περιζήτητο. Αν δε, έστω λίγα επιστημονικά μυαλά, βρουν κάτι στην αγορά εργασίας, υπο-αμείβονται. Ως εκ τούτου, «γεια σας». Ενας γιατρός έχει επενδύσει τεράστιο γνωστικό και οικονομικό κεφάλαιο για να ολοκληρώσει βασικές σπουδές και ειδικότητα. Γιατί να πάει σε ένα περιφερειακό Κέντρο Υγείας, σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο, με βασικό μισθό 1.500 ευρώ ή 2.000 με τις εφημερίες και ενοίκιο 600 ευρώ; Πώς απαντάει ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού σε αυτό το πρόβλημα, στην πλήρη ασυμμετρία επιστημονικής σκέψης και παραγωγικής ζήτησης; Ε απλό, βρίζει την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Γενικολογούν για τη σύνδεση πανεπιστημίων – αγοράς, υπερβαίνοντας την απόλυτη στρέβλωση υψηλής σκέψης που απευθύνεται σε χαμηλή αγορά. Καταλαβαίνει κανείς ότι η κρίση στον εντοπισμό του προβλήματος βρίσκεται κυρίως στην ανάλυση, βρίσκεται στην πολιτική κουλτούρα και στην προφανή πολιτική ανεπάρκεια.