Αλήθεια, είχε δει κανείς τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς να κλαίει; Τον είχε δει, μέχρι την περασμένη Κυριακή και το «αντίο» του στο ποδόσφαιρο να λυγίζει; Να είναι… γήινος; Ποτέ κανείς. Αλλά καμιά φορά λυγίζουν και οι αλύγιστοι. Κάνουν πίσω κι εκείνοι που στη ζωή τους πήγαιναν μόνο μπροστά. Βγαίνουν δάκρυα από μάτια που νόμιζες πως βγάζουν μόνο κυνισμό. «Οταν ξύπνησα το πρωί έβρεχε. Είπα στον εαυτό μου πως ακόμα κι ο Θεός ήταν λυπημένος. Συγκινήθηκα πολύ. Κοίταξα τους συμπαίκτες μου, έκλαιγαν. Κοίταξα στην εξέδρα για να βρω δύναμη στη σύζυγό μου, έκλαιγε κι αυτή. Κοίταξα στη γιγαντοοθόνη κι έκλαιγαν και οι τιφόζι μας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή