«O,τι έχει δημιουργήσει ακούγεται φρέσκο και σημερινό»

Θυμάμαι ότι τα πρώτα τραγούδια που δοκιμάσαμε στο πιάνο με τον Γιάννη ήταν για τον δίσκο «Θητεία». Πήγα στην Αθήνα, κάναμε πρόβες για αρκετό καιρό και έπειτα μπήκαμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε. Επαιζα όμως τραγούδια του πριν τον γνωρίσω, όπως για παράδειγμα από το «Χρονικό» και την «Ιθαγένεια». Μου άρεσαν γιατί είχαν έναν αλλιώτικο ήχο. Ηταν εντελώς ξεχωριστά και αυτή, κατά την άποψή μου, ήταν η μεγάλη αξία τους – δύσκολη μουσική, αλλά πρωτότυπη. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος μού τα δίδασκε με τέτοιον τρόπο, ώστε να πάρει από μένα ό,τι καλύτερο είχα. Επιζητούσε από τον κάθε τραγουδιστή να ερμηνεύσει το κομμάτι όπως το ήθελε, να αποδώσει το ύφος του συνθέτη. Ηταν ένας διορατικός μουσικός που είχε την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ποιο τραγούδι ταιριάζει στον καθένα. Δουλέψαμε μαζί τα τρία πρώτα χρόνια: από τη «Λήδρα» στην Πλάκα, όπου ξεκινήσαμε, και μετά στο «Κύτταρο». Τότε ο Γιάννης σταμάτησε να εμφανίζεται σε μαγαζιά κι εγώ αναγκάστηκα να συνεχίσω. Ομως πάντα στο πρόγραμμά μου είχα, εκτός από τα κρητικά, και τα τραγούδια που μου εμπιστεύτηκε. Ημασταν πολύ δεμένοι, γίναμε φίλοι. Μας συνέδεε η μουσική, αλλά και η Κρήτη. Κάναμε συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αγαπούσε πολύ τους τραγουδιστές και ακόμη περισσότερο τους μουσικούς. Ηταν απαιτητικός, αλλά δίκαιος. Το έργο του μένει στην Ιστορία γιατί είχε μοναδική αξία. Εδώ δεν γίνονται χάρες. Ο Γιάννης είναι ένας διαχρονικός συνθέτης που ό,τι έχει δημιουργήσει ακούγεται φρέσκο και σημερινό. Εχει συνθέσει τεράστια τραγούδια και τα έχουν πει πολύ μεγάλοι ερμηνευτές – και δεν εννοώ τον εαυτό μου. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο από τα κομμάτια που μου έδωσε. Ισως, με μικρή διαφορά από τα άλλα, να είναι το πρώτο που είπα: «Τα λόγια και τα χρόνια» (στίχοι Μάνος Ελευθερίου). Επειτα το «Κρήτη μου, όμορφο νησί», το οποίο είναι στα γραμμένο στα μέτρα μου.