Ενα ατού, δύο προκλήσεις

Αυτή τη φορά ο προεκλογικός διάλογος ζωήρεψε – με την καλή έννοια. Προφανώς δεν νοούνται εκλογές χωρίς συνεχείς συγκρίσεις αλλά και συγκρούσεις αλλά οι πολιτικοί καβγάδες της προηγούμενης περιόδου με επίκεντρο όχι την ουσία αλλά τη συνθηματολογία, την κάθε λογής σεναριολογία και την κινδυνολογία δείχνουν να έχουν σταματήσει. Ο προεκλογικός διάλογος περιλαμβάνει πολύ περισσότερες προγραμματικές κόντρες. Και σωστά. Καλύτερα να αντιπαρατίθεται κανείς για το πλάνο που έχει σε ευαίσθητους τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία, η λειτουργία του κράτους, η φορολογία και τα εργασιακά, παρά να προτιμά ανούσιες κοκορομαχίες που οπωσδήποτε απομακρύνουν τους ορθολογικούς πολίτες. Η προεκλογική ζωή του τόπου έχει ανάγκη από αναλυτικές συζητήσεις για όλα όσα αφορούν την καθημερινότητα των πολλών. Είναι άλλωστε τα εκλογικά προγράμματα αυτά που (πρέπει να) αξιολογούνται και στην κάλπη και μετεκλογικά. Με λίγα λόγια πλησιάζει η ώρα που ειδικά ο πρώτος της αναμέτρησης (η ΝΔ, εφόσον μέσα σε δύο εβδομάδες δεν ανατραπούν δραματικά οι πολιτικοί συσχετισμοί) θα πρέπει να περάσει από την ανάπτυξη των θέσεών της διά του λόγου στις χειροπιαστές κινήσεις. Η θεωρία τελειώνει για όλους στις 25 Ιουνίου και ακολουθούν οι πράξεις. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει συνεχώς, το ζητάει ανοιχτά από τους πολίτες, ότι επιδιώκει την ισχυρότερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Θέλει να κυβερνήσει ξανά με περισσότερους από 158 βουλευτές – με τόσους ξεκίνησε την πρώτη θητεία.