NON PAPER

Το «αμάρτημα» της μητρός μου

Η δήλωση του Σπύρου Πνευματικού περί «γραμμών» σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των καρκινοπαθών που τον έθεσε εκτός των ψηφοδελτίων της Νέας Δημοκρατίας, οι παλαιότερες της Αθηνάς Λινού περί ασθενών στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου όχι απλώς δεν ήταν η αιτία αλλά από σπόντα υπήρξαν και η αφορμή για το σημερινό κείμενο. Ολος αυτός ο ντόρος μου ξύπνησε συναισθήματα και με ξαναέφεραν αντιμέτωπη με ερωτήματα στα οποία θεωρώ ότι δεν θα μπορέσω να δώσω απαντήσεις. Και που, βέβαια, δεν έχουν να κάνουν με πρωτόκολλα υγείας και σχετικές πολιτικές. Εκεί τα πράγματα θα έπρεπε, τουλάχιστον, να είναι ξεκάθαρα. Ολοι οι άνθρωποι δικαιούνται να εξαντλήσουν τα περιθώρια θεραπείας και ευζωίας που τους δίνει η επιστήμη. Ακόμη και αυτό το «Τώρα πια είναι στα χέρια του Θεού» που λένε κάποιες φορές οι γιατροί δεν σημαίνει ότι προσδοκούν ένα θαύμα με θρησκευτικούς όρους, αλλά τις «εκπλήξεις» που επιφυλάσσει ακόμη και ένας οργανισμός που, θεωρητικά, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της λειτουργίας του.