Μονοφωνική πολυφωνία

Ακόμη και όσοι λογαριάζουν πως η πολιτική δεν είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα, ούτε καν για τα περισσότερα, για λόγους ανεξήγητους, κατά την προεκλογική περίοδο αφοσιώνονται στα πολιτικά τεκταινόμενα, συχνά σαν να παρακολουθούν μια αστυνομική κινηματογραφική ταινία. Με τη συνήθως γνωστή εκ των προτέρων κατάληξή της να προκαλεί τόση αγωνία όση τουλάχιστον θα δικαιολογούνταν αν δεν γνώριζε κανείς τι πρόκειται να συμβεί. Ωστόσο, όποια και αν είναι η έκταση που προϋποθέτει αυτή η παρένθεση στη ζωή μας, δεν σημαίνει πως η κρίση αναστέλλεται και ότι παύει κανείς να αντιδρά με έναν τρόπο που χαρακτηρίζει νηφαλιότερες – αν υπάρχουν – περιόδους του πολιτικού και κοινωνικού μας γίγνεσθαι. Με κυριότερη παράμετρο της παρένθεσης αυτής μια σύγχυση όσον αφορά στοιχειώδεις έννοιες και νοήματα, όχι μόνο του πνευματικού και ηθικού μας αλλά και του ευρύτερα πολιτικού και κοινωνικού μας βίου. Σε βαθμό μάλιστα ώστε ακόμα και οι πιο αντιτιθέμενες και συγκρουόμενες ανάμεσά τους θέσεις και απόψεις να ενισχύουν, αντί για την επιθυμητή και αναγκαία για όλους μας πολυφωνία, μια απελπιστική μονοφωνία που υποδύεται απλώς την ύπαρξη μιας ευρυχωρίας, αφού μπορεί να περιλαμβάνει μέσα της τον κάθε εκφραζόμενο, σε τελευταία ωστόσο ανάλυση κατά παραγγελία του εαυτού του ή των οπαδών του.