Τέτοια εποχή. Ιούνιος. Χωριό Περατιά απέναντι απ’ τη γενέτειρά μου Λευκάδα. Δεύτερο μισό του 1950. Δημοτικό μονοθέσιο και αργότερα διθέσιο. Δεν λειτουργεί πλέον. Γυμναστικές επιδείξεις, μαζί κι απαγγελία ποιημάτων, όλων των παιδιών. Κι η μικρή κοινωνία θεατής. Φόραγαν όλοι τα καλά τους! Τι καλά δηλαδή; Μπαλωμένα ρούχα και παπούτσια. Καθαρά όμως. Τελευταία μέρα. Μερικοί δεν πέρναγαν την τάξη. Αυστηρός πολύ ο δάσκαλος, τον εμπιστευόντουσαν όμως όλοι οι χωριανοί. Αλλωστε αρκετοί βγήκαν επιστήμονες. Ολοι από τα χέρια του πέρασαν. Από τότε ξεραΐλα. Ηταν, ο δάσκαλος, αφοσιωμένος. Το καθήκον. Το φιλότιμο. Ο σεβασμός. Οι αρετές του έλληνα δασκάλου που καθοδηγούσε ψυχές ευαίσθητες και ευάλωτες. Επρεπε να τους δώσει βάθος για τη συνέχεια. Το μέλλον το δικό τους και της Ελλάδας. Καλοί πολίτες, χρήσιμοι στην κοινωνία. Τα καλοκαίρια προετοίμαζε τα παιδιά για το Γυμνάσιο. Ακόμα έχω τις σχετικές σημειώσεις σε ένα τετράδιο και τις ασκήσεις που έβαζε. Επιπλέον και τα έξοδα έσοδα. Σ’ ένα μπλοκ. Τον οικογενειακό προϋπολογισμό με κάθε λεπτομέρεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή