Υπάρχουν, παραδόξως, διάφοροι τρόποι να κερδίσει κανείς την ονομαζόμενη ακροδεξιά ψήφο. Ο ένας, λιγότερο αποδοτικός και σίγουρα άγαρμπος, είναι να τη ζητήσει ανοιχτά: να τη βαφτίσει αντισυστημική, παρεξηγημένη, να ανοίξει την πόρτα για το πέρασμα από τη μια πλευρά στην άλλη χωρίς το σχετικό «μασάζ» και, κυρίως, χωρίς επιχείρημα – μόνο και μόνο γιατί υπάρχει ένας κοινός αντίπαλος. Δοκιμάστηκε αυτός ο τρόπος στις προηγούμενες εκλογές και δεν κατάφερε πολλά, μάλλον το αντίθετο. Ο άλλος τρόπος έχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας, γιατί η συζήτηση μεταφέρεται στη βάση, δεν γίνεται ευθέως ως προσκλητήριο, δεν μοιάζει με προϊόν διαπραγμάτευσης. Ερχεται ως φυσική αντίδραση σε μια κλιμακούμενη κατάσταση, μια κοινωνική απειλή ή μια «εθνική εξαίρεση» που με κάποιον τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή