Αν κάνω λάθος, δεν θέλω να με διορθώσετε, παρακαλώ. Θέλω να με αφήσετε στην άθλια πλάνη μου. Να πιστεύω ότι οι δύστυχοι που τους ζήλεψε ο μαύρος πόντος, είχαν χαράξει ρότα προς Ιταλία κι ότι το ναυάγιο συνέβη σε διεθνή ύδατα κι όχι στο έμπα του κόλπου του Ναυαρίνου, όπου και το καταβύθισαν με τις μπομπάρδες τους οι στόλοι της ΕΕ του 19ου αιώνα. Σ’ αυτό το πλαίσιο παρακολουθώ τα δύο δημόσια πένθη, που όπου να ‘ναι ολοκληρώνονται. Οι Ιταλοί φτύνουν τον κόρφο τους για το κακό που, για λίγα θαλάσσια μίλια, δεν πρόλαβε να τους βρει και πενθούν απερίσπαστοι τον Μπερλουσκόνι, κάποιον δηλαδή που μέχρι πρότινος προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να ξεφορτωθούν, ενώ εμείς εδώ πενθούμε για μια ασύλληπτη τραγωδία που μας χτύπησε την πόρτα, χωρίς όμως να θέλει να μας την χτυπήσει. Δεν υπάρχει παράδοξο στις αποφάσεις της τυχαιότητας αλλά αυτά είναι θέματα ζόρικα που δεν λύνονται μέσα σε 350 λεξούλες, κι έχουν φύγει κιόλας οι μισές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή