Η δύσκολη εξίσωση του Μεταναστευτικού

Η τραγωδία του ναυαγίου ανοιχτά της Πύλου προκαλεί πόνο και θέτει επιτακτικά το Mεταναστευτικό. Tο σχετικό δίλημμα εκφράζεται συχνά με τρόπο απαξιωτικό που είτε κινείται στα όρια της ρητορικής μίσους (π.χ. λαθροεισβολείς) είτε διεκδικεί έναν ουτοπικό κοσμοπολιτισμό χωρίς σύνορα. Oμως, τέτοιες θέσεις δεν προσφέρουν λύση σε ένα δίλημμα υπαρκτό και δυσεπίλυτο. Αντιθέτως, απαιτούνται ρεαλισμός και λεπτές σταθμίσεις. Ρεαλισμός, διότι οι ροές δεν σταματούν όταν μία πύλη κλείσει. Το ανθρώπινο «ποτάμι» δεν σταματά. Θα βρει άλλες διόδους. Λεπτές σταθμίσεις, διότι από τη μία ο οικουμενικός ανθρωπισμός επιτάσσει να στέρξουμε – στο μέτρο του δυνατού – ανθρώπους που εγκατέλειψαν μια προηγούμενη ζωή από κάθε λογής ανάγκη, από την άλλη το κόστος υποδοχής προσφύγων/μεταναστών είναι ποικιλόμορφο και επαχθές. H δε δυνατότητα υποδοχής με όρους σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι πεπερασμένη.