Η τραγωδία του ναυαγίου ανοιχτά της Πύλου προκαλεί πόνο και θέτει επιτακτικά το Mεταναστευτικό. Tο σχετικό δίλημμα εκφράζεται συχνά με τρόπο απαξιωτικό που είτε κινείται στα όρια της ρητορικής μίσους (π.χ. λαθροεισβολείς) είτε διεκδικεί έναν ουτοπικό κοσμοπολιτισμό χωρίς σύνορα. Oμως, τέτοιες θέσεις δεν προσφέρουν λύση σε ένα δίλημμα υπαρκτό και δυσεπίλυτο. Αντιθέτως, απαιτούνται ρεαλισμός και λεπτές σταθμίσεις. Ρεαλισμός, διότι οι ροές δεν σταματούν όταν μία πύλη κλείσει. Το ανθρώπινο «ποτάμι» δεν σταματά. Θα βρει άλλες διόδους. Λεπτές σταθμίσεις, διότι από τη μία ο οικουμενικός ανθρωπισμός επιτάσσει να στέρξουμε – στο μέτρο του δυνατού – ανθρώπους που εγκατέλειψαν μια προηγούμενη ζωή από κάθε λογής ανάγκη, από την άλλη το κόστος υποδοχής προσφύγων/μεταναστών είναι ποικιλόμορφο και επαχθές. H δε δυνατότητα υποδοχής με όρους σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι πεπερασμένη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή