«Οταν ακούω μια φωνή, έχω μια προσέγγιση δημοκρατική, δεν μου αρέσει ο μονόλογος, ήρθα να σας ακούσω». «Τη δημοκρατική σας προσέγγιση την είδαμε στον φράχτη που φωτογραφίζεστε». «Ο φράχτης προστατεύει τα σύνορα της πατρίδας μου». Ηταν ο τόνος της φωνής, η σταθερότητα, το ύφος, η αποφασιστικότητα, οι λέξεις που επέλεξε. Αυτό το «μου», που θέτει επιτακτικά την έννοια της ατομικής προσωπικής ευθύνης και για το οποίο τόσο πολύ επικρίθηκε. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είχε δείξει από την πρώτη στιγμή πως θα έδινε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα τη δική της αισθητική και αξιακή αντίληψη. Δεν στέλνει καθημερινά «αυστηρό μήνυμα στην Αγκυρα», δεν εποφθαλμία τον τίτλο της Προέδρου-τουρκοφάγου, δεν επιδίδεται σε εθνικιστικούς λεονταρισμούς. Ομως κάποιες στιγμές, σαν εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης, εκπέμπει έναν γνήσιο πατριωτισμό, τιμώντας ανεπιτήδευτα τον θεσμικό της ρόλο. Το μέγεθος της τραγωδίας είναι τόσο μεγάλο που οι λέξεις τελειώνουν. Οι εικόνες και οι υποθέσεις για όσα συνέβησαν καταμεσής του Αιγαίου σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους, το τραγικό τέλος, ο πόνος, οι αγνοούμενοι, η απόγνωση, πληροφορίες, αριθμοί και εικόνες που είναι αδύνατον να μεταβολιστούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή