Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών επισκέπτεται το Πεκίνο για πρώτη φορά ύστερα από πέντε χρόνια. Ο γερμανός καγκελάριος υποδέχεται τον κινέζο πρωθυπουργό στο Βερολίνο για πρώτη φορά μετά την εκδήλωση της πανδημίας. Ο σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών συναντάται με τον ιρανό ομόλογό του για πρώτη φορά ύστερα από επτά χρόνια και καλεί τον πρόεδρο της χώρας στο Ριάντ. Ποια χώρα πήρε την πρωτοβουλία για τη σύσφιγξη των σχέσεων των δύο χωρών; Φυσικά η Κίνα.

Για να παραφράσουμε τον Σαββόπουλο, ο κόσμος αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και η μελαγχολία έγκειται στο ότι η αλλαγή δεν φαίνεται να γίνεται στην κατεύθυνση που θα θέλαμε. Ενα τρίτο του αιώνα μετά την πτώση του Τείχους και την πρόωρη ανακήρυξη του Τέλους της Ιστορίας, ο φιλελευθερισμός χάνει έδαφος έναντι του αυταρχισμού. Ας το παραδεχθούμε: ζούμε στον αστερισμό της Κίνας. Το αντιλαμβάνονται και οι Ηνωμένες Πολιτείες, εξού και επιζητούν κάποιου είδους συμφιλίωση με τη χώρα του Σι Τζινπίνγκ.

Και η Ευρώπη; Θα αρκεστεί και πάλι στον ρόλο του κομπάρσου; Θα παρακολουθεί τα τεκταινόμενα χωρίς να μπορεί να παρέμβει; Καταλυτική σημασία θα παίξουν δύο γεγονότα που συνδέονται μεταξύ τους: η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία και το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών του 2024. Η ήττα του Πούτιν και η επανεκλογή του Μπάιντεν θα επιτρέψουν μια στρατηγική επανεκκίνηση της Γηραιάς Ηπείρου. Τα υπόλοιπα σενάρια θα είναι καταστροφικά.