Ηθικός ναρκισσισμός

Να φανταστούμε έναν άνθρωπο, έναν γνωστό μας, έναν φίλο, έναν συγγενή μας που όχι μόνο πιστεύει αλλά διαλαλεί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι είναι ο καλύτερος του χωριού. Γιατί; Διότι έτσι. Διότι αυτή θεωρεί ότι είναι η εργοστασιακή του ρύθμιση, ενώ οι περισσότεροι από εμάς βγήκαμε από λάθος παρτίδα. Είναι πιο ηθικός επειδή το λέει. Είναι πιο ανθρωπιστής επειδή το φωνάζει. Είναι ο καλύτερος, ο πιο ευαίσθητος και ο πιο μάγκας συγχρόνως. Ο πιο δίκαιος, ο πιο έντιμος, ο «πιο» γενικά. Επειδή είναι αυτός. Και όλοι εμείς «σιλάνς» που λέει και ο Τζουμάκας. Ε, νούμερο δεν θα τον θεωρούσαμε; Και αν τον αγαπούσαμε λιγουλάκι, θα του λέγαμε να το κοιτάξει με έναν ειδικό. Δεν θα του το πετάγαμε, ίσως, στα ίσα για να μην τον ταράξουμε αλλά κάπως θα τον εισαγάγαμε στο κόμπλεξ ανωτερότητας και στην έννοια του ηθικού ναρκισσισμού.