Ευαισθησία του καναπέ;

Η σύρραξη, δηλητηριώδης, έχει γενικευτεί: ποιοι τελικά δικαιούνται να μιλούν; Ζούμε σε έναν κόσμο που μάλλον δεν περιέχει περισσότερη φρίκη από όση περιείχε παλιά, αλλά που σίγουρα η φρίκη του «επικοινωνείται» καλύτερα. Πάντα υπήρχαν πόλεμοι, φτώχεια, αρρώστιες, εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες και οι χωρίς στον ήλιο μοίρα, αλλά τώρα οι πόρτες και οι ορίζοντες άνοιξαν λίγο περισσότερο και βλέπουμε λίγο καλύτερα το αίμα, την πείνα, τον πόνο, τους ανώνυμους της γης καταραμένους. Τόσο καλύτερα ώστε είναι δύσκολο να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Κι έτσι, επειδή βλέπουμε κι επειδή μπορούμε (έχουμε δηλαδή την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου, ελεύθερου χώρου, ελεύθερου λόγου), αντιδρούμε. Και στοχαζόμαστε. Και αναλύουμε. Και βγάζουμε συμπεράσματα, ετυμηγορίες, ψηφίσματα, καρδούλες και δάκρυα. Πολλά δάκρυα, μερικά κροκοδειλίσια (το γράφω χωρίς να ξέρω σε τι έφταιξαν οι κροκόδειλοι), και μερικά όχι.