Οι δίαυλοι της ελπίδας

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η Κίνα θα ήταν παρίας: οι κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες επιδίδεται θα αρκούσαν για να την καταδικάσουν σε αυτόν τον ρόλο. Στον πραγματικό κόσμο, η Κίνα είναι εταίρος, ανταγωνιστής και αντίπαλος ταυτόχρονα: Ευρώπη και ΗΠΑ καταναλώνουν πολλή φαιά ουσία στην προσπάθεια διατήρησης μιας κάποιας ισορροπίας ανάμεσα σε αυτές τις τρεις συνιστώσες μιας ιδιαίτερα περίπλοκης αλλά σημαντικής σχέσης. Ο διάλογος και η συνεργασία με το Πεκίνο είναι απολύτως απαραίτητα (πέρα από τον ανεφοδιασμό μας με έναν σωρό πρώτες ύλες και προϊόντα…) και για την αναζήτηση της ειρήνης, σε τόπους όπως η Ουκρανία, και για την περιφρούρηση της ειρήνης, σε τόπους όπως η Ταϊβάν. Η προθυμία για σταθεροποίηση της διμερούς, σινοαμερικανικής σχέσης που εξέφρασαν χθες από το Πεκίνο Μπλίνκεν και Σι είναι, λοιπόν, θετική και καλοδεχούμενη. Με κλειστούς διαύλους, ο κόσμος είναι καταδικασμένος. Με ανοιχτούς, υπάρχει ελπίδα.