Μια Κυριακή αρχές καλοκαιριού, θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει στα δρομάκια του Ρέντη, από την κεντρική πλατεία προς τις εργατικές πολυκατοικίες που ήταν το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μου. Απογευματόβραδο, τα ψεκαστικά μόλις είχαν ποτίσει τα παρτέρια με το γκαζόν και μύριζε το φρεσκοβρεμένο γρασίδι. Στο δρομάκι μπροστά από το σπίτι, την Εθνάρχου Μακαρίου, ελάχιστα αυτοκίνητα, τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν στερεώσει ένα «φιλέ» από κολόνα σε κολόνα και έπαιζαν βόλεϊ στη μέση του δρόμου. Κάθε φορά που περνούσε αμάξι, σήκωναν το διχτάκι να περάσει από κάτω και συνέχιζαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή