Απομακρύνθηκαν με πρωτοβουλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το κόμμα της παρότι είχαν πάρει τους περισσότερους σταυρούς στην περιφέρειά τους. Χθες κατήγγειλαν ότι αυτό έγινε για να βάλει στη θέση τους δικούς της ανθρώπους – τον σύντροφό της ή τον πρόεδρο των ηθοποιών, Μπιμπίλα.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι διαμαρτυρόμενες και οι διαμαρτυρόμενοι πίστευαν ότι πηγαίνουν σε κόμμα αρχών. Αν ήταν κόμμα αρχών, θα είχαν διασφαλίσει με κάποιον τρόπο τη θέση τους στην ιεραρχία του κόμματος και κυρίως, τη διατήρηση της σειράς που έβγαλε ο σταυρός στην κάλπη.

Εξαρχής, όμως, ήταν ένα κόμμα της αρπαχτής. Γι’ αυτό άλλωστε η πρόεδρος το είδε, και συνεχίζει να το βλέπει σαν το προσωπικό της μαγαζί, ή έστω ως οικογενειακή επιχείρηση, όπου κάνει ό,τι γουστάρει. Ο απολιτικός τρόπος προσέγγισης πολιτών, με καρδούλες και ροζ χαμόγελα, δείχνει ότι και ο αντισυστημισμός, κι αυτός είναι υπόθεση μάρκετινγκ. Η ουσία είναι πως ό,τι ξεκίνησε ως αριστερή πρόταση διακυβέρνησης την προηγούμενη δεκαετία, σήμερα διαλύεται μέσα στη χλεύη, στη γραφικότητα και στις προσωπικές στρατηγικές. Επαναλαμβάνω, δεν είναι για λύπηση.