Τα όσα συμβαίνουν με τα νεοφυή, και όχι μόνο, κόμματα δεν έχουν προηγούμενο. Αλλαγές στα ψηφοδέλτια. Για να βάλουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Προφανώς ελεγχόμενους. Και προφανώς ακίνδυνους. Χωρίς φωνή. Αβουλους. Για την εθνική αντιπροσωπεία. Αλλά μη εκλεγμένους από τον λαό. Η φωνή της δημοκρατίας. Η φωνή της αυταρχικότητας. Η φωνή του αρχηγού. Ο,τι τίτλο θες βάζεις. Εντέλει η κραυγή της απελπισίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Πώς να αισθανθεί ο πολίτης. Ο ελεύθερος άνθρωπος. Ισως ως ιδιώτης με την αρχαιοελληνική έννοια. Δηλαδή ως βλαξ. Αλλωστε είναι σύνηθες πλέον η μεταγραφή πολιτικών. Και δύο και τρεις φορές. Αγνοείς πού ανήκει. Μόνο με τις κορόνες καταλαβαίνεις. Είναι πιο φανατικός. Τους σκεπάζει  όλους. Εχουν δυνατή οσμή. Μεταλλάσσονται αναλόγως. Κάπως έτσι μαζεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Επεισαν ότι μπορούν. Να καταφέρουν ό,τι δεν κατάφεραν πριν. Με τα προηγούμενα κόμματα. Να πλαισιώσουν τον Τσίπρα. Και τα κατάφεραν. Είκοσι μονάδες διαφορά. Πέρασαν χρόνια. Νόμιζαν ότι τους ξέχασαν. Αλλά όχι. Η μνήμη δεν τα σβήνει όλα. Κάτι μένει. Να θυμίζει το παρελθόν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή