Το θυμάμαι εκείνο το πρωινό, σαν σήμερα πριν από είκοσι εφτά χρόνια ακριβώς, που ξυπνήσαμε με την είδηση του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε Διαδίκτυο ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ποστάρουμε RIP και να αλλάξουμε τις φωτογραφίες των «εξωφύλλων» μας με πορτρέτα του τεθνεώντος, τηλεφωνιόμαστε μεταξύ μας για να μοιραστούμε τα μαντάτα. Τέλος εποχής; Τότε, ίσως, δεν το συνειδητοποιούσαμε. Σήμερα θεωρώ ότι αυτό ακριβώς ήταν αν και οι «τίτλοι τέλους» κράτησαν περισσότερο και από το ίδιο το έργο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή