Μάχη

Το πρωί της 22ης Μαΐου στα πολιτικά και αναλυτικά πηγαδάκια φαινόταν σχεδόν αναπόφευκτη. Η αναμέτρηση για τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης της Κεντροαριστεράς, έλεγαν οι συμμετέχοντες σ΄ αυτά, δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει μετά τα χθεσινά αποτελέσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποστεί μια συντριβή. Είχε χάσει εντεκάμισι μονάδες από τη δύναμή του και είχε ηττηθεί με νταμπλ σκορ απ’ τη ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ είχε γράψει επιτέλους ένα διψήφιο ποσοστό. Ορισμένοι δημοσκόποι, μάλιστα, υποστήριζαν ότι με βάση τον κανόνα του +/- 4 όλα ήταν ανοιχτά. Αν στη δεύτερη κάλπη ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε άλλες τέσσερις μονάδες και το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τέσσερις, η διαφορά τους θα ήταν τόσο οριακή ώστε να θεωρούνται πια ισότιμοι αντίπαλοι, ισχυρίζονταν. Κι όμως, αυτή η σύγκρουση δεν ξεκίνησε στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο εκλογών. Αρχηγοί και κομματικά στελέχη της κάθε πλευράς πέταξαν ορισμένες μπηχτές στην απέναντι αλλά οι αψιμαχίες έμειναν αψιμαχίες. Δεν έφτασαν ποτέ ψηλά στην ιεράρχηση της προεκλογικής ατζέντας. Γιατί, άραγε, δεν παρατάχθηκαν οι κομματικοί στρατοί αριστερών και κεντροαριστερών για τη μεγάλη μάχη της δημοκρατικής παράταξης;