Συνολικά 3,4 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, έως το 2030: τόσα πρέπει να δαπανούν, σύμφωνα με υπολογισμούς ειδικών του ΟΗΕ, οι αναπτυσσόμενες χώρες, πέραν της Κίνας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν καύσωνες, ξηρασίες και πλημμύρες, αλλά και να ξεφύγουν από τη φτώχεια, απαλλασσόμενες ταυτόχρονα από τα ορυκτά καύσιμα και προστατεύοντας το περιβάλλον. Αφού βίωσαν μία «παγκοσμιοποίηση των ευκαιριών», κατά τη διάρκεια της οποίας η ακραία φτώχεια μειώθηκε μέσα σε τριάντα χρόνια στο ήμισυ, οι αναπτυσσόμενες χώρες διανύουν σήμερα μία «παγκοσμιοποίηση των κρίσεων», με την πανδημία της Covid-19, κατόπιν τον πόλεμο στην Ουκρανία, που αυξάνει τις τιμές των τροφίμων και της ενέργειας, συν πολλές κλιματικές καταστροφές, συν την κρίση χρέους που διαγράφεται στον ορίζοντα – τουλάχιστον 60 χώρες βρίσκονται σε κατάσταση ή κίνδυνο υπερχρέωσης. Οι χώρες του επονομαζόμενου Παγκόσμιου Νότου είναι θύματα κρίσεων για τις οποίες δεν ευθύνονται. Το χάσμα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο ουδέποτε ήταν μεγαλύτερο. Η μη τήρηση ήδη ανειλημμένων υποσχέσεων, από την πλευρά των πλούσιων χωρών, ενισχύει την οργή και τη δυσφορία των φτωχότερων. Και φυσικά, οι εντάσεις αξιοποιούνται από τη Ρωσία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή