«Το να καταδικάζεις την Ιστορία, δεν σημαίνει ότι την ερμηνεύεις»

Η περίοδος στην οποία διαδραματίζονται τα «Εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» (εκδ. Gutenberg, μτφ. Ρένα Χατχούτ, 2023) είχε ταυτίσει τη Σρι Λάνκα επί σειρά ετών με έναν τόπο καταστροφής, βίας και ολέθρου, όπως μόνο οι μηχανισμοί ενός εμφυλίου μπορούν να επιφέρουν. Το επίκεντρο είναι το 1989, όταν οι σφαγές αμάχων – Σινγκαλέζων και Ταμίλ – φτάνουν στην κορύφωσή τους, έξι χρόνια μετά την έναρξη του εμφυλίου. Είναι η περίοδος επίσης που η Ινδία εμπλέκεται στις συρράξεις υπέρ των Ταμίλ, οι οποίοι από το 1976 διεκδικούν την ίδρυση χωριστού κράτους στη βορειοανατολική Σρι Λάνκα. Θα χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια για να τελειώσει ο πόλεμος που θα στοιχίσει συνολικά τη ζωή σε ογδόντα έως εκατό χιλιάδες ανθρώπους, ενώ δεκάδες χιλιάδες θα χαρακτηριστούν αγνοούμενοι μέχρι και σήμερα. Σ’ αυτό το σκηνικό της βίας ο πολεμικός φωτογράφος Μάαλι «ξυπνάει» ως νεκρός για να αναζητήσει μέσα σε επτά φεγγάρια τον αυτουργό της δολοφονίας του. Σ’ αυτή την αναζήτηση θα συναντήσει ξανά συγγενικά και οικεία πρόσωπα, φαντάσματα ζώων που αποδεικνύονται σοφότερα από τους ανθρώπους, εραστές και διεφθαρμένους πολιτικούς, νεκρούς που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται όπως ζούσαν. Πανταχού παρών ο πόλεμος, που δεν εξωραΐζεται ούτε «εξευγενίζεται» μέσα από λογοτεχνικές περιγραφές και αναμνήσεις.