Είναι ο Ιάσονας ο νέος Ρουβάς;

Στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 η χώρα έζησε το μεγάλο πάρτι και την απόλυτη κυριαρχία των σόου. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε μπει ήδη στη διαδικασία φαστ τρακ παραγωγής νέων ειδώλων. Παρουσιάστριες, συμπαρουσιάστριες, γυμνάστριες σε έναν άτυπο ανταγωνισμό για το ποια θα βάλει το πιο βαθύ ντεκολτέ, το πιο χρυσό μπικίνι, θα έχει την πιο σκανδιναβική απόχρωση στα μαλλιά, θα κάνει σχέση με τον πιο περιζήτητο εργένη. Τα χείλη, τα στήθη και τα ζυγωματικά των κοριτσιών άρχισαν να μεγαλώνουν, τα μαλλιά να μακραίνουν με εξωπραγματικές ταχύτητες. Η Ελλάδα μεταμορφωνόταν σε ένα απέραντο και αέναο κοσμικό event. Τα εξώφυλλα με τη Γωγώ Μαστροκώστα, φωτογραφισμένη από πάνω, από κάτω και πλαγίως, γίνονταν ανάρπαστα. Μοντέλα κι άλλα μοντέλα, τραγουδίστριες ημίγυμνες κι «από φωνή κορμάρα». Μύκονος κι άλλη Μύκονος, μουσελίνες, Σβαρόφσκι παντού και μια χώρα να φωνάζει «Σάκηηηηηηη». Είχαμε λεφτά, τουλάχιστον περισσότερα από πριν, νομίζαμε ότι ήμασταν Ευρωπαίοι – μην πω κάτοικοι Μανχάταν -, παίρναμε αβέρτα διακοποδάνεια. Σήμερα, η ύλη ενός περιοδικού εκείνης της εποχής θα κρεμιόταν από τα καταγγελτικά μανταλάκια για τους ίδιους ακριβώς λόγους που, τότε, εκτόξευαν τις πωλήσεις του. Η πλήρης σεξουαλική αντικειμενοποίηση της γυναίκας, ένα περιβάλλον τοξικής αρρενωπότητας που καλλιεργούσαν τα κατεβατά με συμβουλές για το «πώς θα την κάνετε να ουρλιάξει από ηδονή» και οδηγίες για το «πώς θα μετρήσετε σωστά το μόριό σας» μπας και πάει άκλαυτος κανένας πόντος. Ετσι συμβαίνει, οι εποχές αλλάζουν, οι αξίες κάθε τόσο μπαίνουν στον αναδευτήρα.