Ο Μαζωνάκης και η πατριαρχία

Αύριο για σας (μεθαύριο για μένα) θα βρεθούμε ξανά στην κάλπη για να επιβεβαιώσουμε τα ήδη επιβεβαιωμένα. Το συγκεκριμένο ρεπό δεν ήταν, θαρρώ, άνευ λόγου, ούτε μια άχρηστη χρονοτριβή λόγω μιας ατεχνίας του εκλογικού συστήματος που δεν λέει να κατασταλάξει. Αυτό το στάσιμο ήταν χρήσιμο για να επανεκτιμηθεί ο αχός, η ανησυχία και η έξαψη που αποτέλεσαν την ουβερτούρα ώστε να μπούμε επιτέλους αυτοσυγκεντρωμένοι και ήσυχοι στο κυρίως θέμα, το αυριανό. Το καταλάβατε, φαντάζομαι. Rien ne va plus, οπότε καμία συζήτηση δεν έχει πλέον νόημα. Ολα έχουν ήδη ειπωθεί, εξηγηθεί, «κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, αποδελτιωθεί», όπως θα έλεγε στον αιώνα του ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Δεν είναι κακό να μεταφέρουμε λίγον από τον ηδύ σαρκασμό του στην αγέλαστη εποχή μας. Είναι άλλωστε αυτονόητο για ποιο λόγο η κεντροδεξιά παράταξη έχει πείσει το «Ακραίο Κέντρο» κι ότι το πολιτικά ασαφές ΠΑΣΟΚ, άπαξ και δεν ενδιαφερθεί να τρυγήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να γίνει δουλίτσα. Εν τω μεταξύ, στον πάτο του βαρελιού σαλεύουν μύκητες, μικροοργανισμοί και διάφορα πολιτικά παράσιτα που αλληλοτρώγονται σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο.