Πέρασαν 65 χρόνια (1958) από τον αιφνιδιασμό της θεατρικής εμπειρίας της δυτικής ανθρωπότητας από τα «Οργισμένα νιάτα» του Τζον Οσμπορν. Δεν ήταν μόνο μια νέα, εξαίσια δραματουργική φόρμα κριτικής ερμηνείας της κοινωνικής παθογένειας της Ευρώπης. Ηταν και η τολμηρή παραδοχή των βρετανών δραματουργών, και η αυτοκρατορία και ο αποικιακός εγωτισμός πήγαν περίπατο και στη θέση τους ξεπρόβαλε μια κοινωνία πρώην προνομιούχα και κυρίαρχη, και οικονομικά και θεσμικά και πολιτισμικά γεμάτη πληγές ανοιχτές, αδιεξόδους και υπό κατάρρευση. Μια Βρετανία που πρωτοστάτησε, είναι η αλήθεια, στην κατατρόπωση της φασιστικής και ναζιστικής παραφροσύνης, αλλά βγήκε από τον πόλεμο γυμνή από τη χλαμύδα του κυρίαρχου, αλλά με περιουσία πολιτισμού εξαίσια. Η Βρετανία έπρεπε να εκκινήσει πάλι από τον Σαίξπηρ και τον Τ.Σ. Ελιοτ, χωρίς αποικίες, χωρίς εμπόριο ανθρώπων και αποικιακών αγαθών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή