Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι η αμυντική απαισιοδοξία, η γνωστική στρατηγική δηλαδή με την οποία κρατάμε χαμηλές προσδοκίες και πιθανολογούμε τα χειρότερα σενάρια για το μέλλον, είναι πιο ευεργετική από την αισιοδοξία. Εξασφαλίζει μόνο ευχάριστες εκπλήξεις και προσδίδει μια (ψευδ)αίσθηση ελέγχου. Πολύ απλά: το να μην περιμένεις πολλά, βοηθάει. Δεν είναι κακή ιδέα αυτή για έναν μέσο έλληνα ψηφοφόρο, κάποιον δηλαδή χωρίς ιδιαίτερο πάθος και πίστη για ένα συγκεκριμένο κόμμα, που προσδοκά κυρίως το ελάχιστο: όσο το δυνατόν λιγότερες καταστροφές. Δεν είναι κακή ιδέα για έναν λαό που έχει ακόμα ολόφρεσκες αναμνήσεις από μικρές και μεγάλες καταστροφές που έζησε ή παρά τρίχα γλίτωσε, που κατά βάθος θεωρεί τις υψιπετείς πολιτικές απαιτήσεις πολυτέλεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή