«Προσευχόμαστε και θέλουμε αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ.: στο βαθυσκάφος “Τιτάνας”) να σωθούν. Ωστόσο, συγκρίνετε την προσοχή που έλαβε αυτό το γεγονός σε σχέση με τους 700 ανθρώπους που πνίγηκαν (σ.σ.: ανοιχτά της Πύλου). Αυτό είναι απαράδεκτο, δεν μπορεί να συμβαίνει. Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς δεν είναι αλήθεια και το γνωρίζουμε».

Η παραπάνω αποστροφή από την ομιλία την οποία εκφώνησε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Μπαράκ Ομπάμα (πριν οριστικοποιηθεί ο χαμός των πέντε), άγγιξε πολλές ευαίσθητες χορδές. Είχε δε άμεση σχέση με το αντικείμενο της ομιλίας Ομπάμα, τη δημοκρατία και την προάσπισή της, ενώ αντανακλά πλήρως τα συναισθήματα τα οποία προκάλεσε σε εκατομμύρια ανθρώπους η αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα στα δύο περιστατικά – κυρίως, όσον αφορά τη δημοσιότητα την οποία έλαβαν διεθνώς, αλλά και τα σωστικά μέσα που κινητοποιήθηκαν και διατέθηκαν από τις διάφορες χώρες.

«Η αντίθεση ανάμεσα στις δύο θαλάσσιες τραγωδίες, η έκταση των προσπαθειών που καταβλήθηκαν για τη διάσωση όσων κινδύνευαν και η αντίδραση των διεθνών ΜΜΕ στις δύο ιστορίες έχουν πυροδοτήσει έντονη συζήτηση εντός του Πακιστάν αναφορικά με τις ανισότητες εντός και εκτός της χώρας, καθώς και για τη διαφορετική αξία την οποία έχουν οι ανθρώπινες ζωές» σημειώνει χαρακτηριστικά το σχετικό ρεπορτάζ του «The Guardian» από το Ισλαμαμπάντ, την ώρα που οι συγγενείς πολλών από τους ανθρώπους οι οποίοι παρασύρθηκαν στον υγρό τάφο τους ανοιχτά της Πύλου τούς θρηνούσαν και τους έθαβαν… ερήμην.

«Είναι λάθος ενός ολόκληρου συστήματος»

«Υποστήκαμε σοκ όταν πληροφορηθήκαμε πως θα δαπανιούνταν εκατομμύρια σε αυτή την επιχείρηση διάσωσης. Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα που διέθεταν και βγήκαν τόσες ειδήσεις από τη συγκεκριμένη έρευνα. Δεν νοιάστηκαν όμως να ψάξουν για τους εκατοντάδες Πακιστανούς και τους ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων που βρίσκονταν στο καράβι στην Ελλάδα» είπε η Ανίς Ματζίντ, φοιτήτρια Νομικής η οποία έχασε πέντε συγγενείς της στο ναυάγιο. «Πρόκειται για δύο μέτρα και δύο σταθμά» πρόσθεσε η ίδια.

Από την πλευρά του, γνωστός πακιστανός δημοσιογράφος τόνισε, μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα: «Δεν αποτελεί λάθος των πέντε ανδρών (σ.σ.: που βρίσκονταν στον “Τιτάνα”) το γεγονός ότι εκατοντάδες χάθηκαν στα ανοιχτά των ακτών της Ελλάδας. Είναι κάτι όμως που συνιστά λάθος ενός συστήματος στο οποίο οι ταξικές διαφορές είναι τόσο μεγάλες».

«Αυτές οι δύο ιστορίες, που προέρχονται από δύο διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, αποτυπώνουν δύο ξεχωριστές τραγωδίες, από δύο απέραντες θάλασσες, όπου αμέτρητες ζωές χάνονται κυνηγώντας διαφορετικά όνειρα. Είναι κάτι που αναγκάζει όλους μας (…) να αντιμετωπίσουμε θεμελιώδη ερωτήματα: Εχουν ορισμένες ζωές μεγαλύτερη σημασία από κάποιες άλλες; Είμαστε πραγματικά αμερόληπτοι και αφιερώνουμε ισότιμη κάλυψη στις απώλειες των ανθρώπινων ζωών;» αναρωτιέται και ο Μεχμέτ Τσελίκ, μέσω της «Daily Sabah».

Ολα τα παραπάνω ερωτήματα θέτουν επιτακτικά ένα θέμα που έχει να κάνει με τον ίδιο τον πολιτισμό, τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό της Δύσης. Ισως γι’ αυτό αρκετοί επιλέξουν, αντί να τα απαντήσουν, να τα «θάψουν».