Κι αν αλλάζει μορφή, το ελληνικό καφενείο ποτέ δεν πεθαίνει. Τα τραπεζάκια των σύγχρονων καφενείων λειτουργούν για πολλούς σαν το δεύτερο σπίτι τους. Ο τόπος που θα κοινωνικοποιηθούν και θα ζυμωθούν πολιτικά, το μέρος που θα αφήσουν τα εσώψυχά τους, η παρέα με την οποία θα μοιραστούν μικρά και μεγάλα ιστορικά γεγονότα, χαρές και λύπες, τα σοβαρά και τα αστεία της ζωής. «Πρέπει να υπάρχουν στέκια, είναι ωραίο να ενώνεται ο κόσμος, να κάνει μια μικρή κοινωνία μέσα στη μεγάλη Αθήνα» λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος, ιδιοκτήτης του «Αερόστατου» στην πλατεία Προσκόπων. «Οταν ένα καφενείο κλείνει, πρέπει να ανοίγει μια ψυχιατρική κλινική» σχολιάζει μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Λουκάς, ιδιοκτήτης του ομώνυμου καφενείου στο Χίλτον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή