Επιτρέψτε μου να το πιστεύω και να το υποστηρίζω ευθαρσώς: η κοινωνία στην οποία ζω τα τελευταία 56 χρόνια και που το παρελθόν της γνωρίζω από αναγνώσεις και από διηγήσεις, η ελληνική κοινωνία δεν είναι αμιγώς πατριαρχική. Διαθέτει – όπως όλη η μεσογειακή λεκάνη, από την Ιβηρική μέχρι το Ισραήλ – στοιβάδες πατριαρχίας και στοιβάδες μητριαρχίας. Οψεις αντιφατικές, που κάποτε συγκρούονται, κάποτε αλληλοσυμπληρώνονται, άλλοτε απλώς ανέχεται η μία την άλλη. Στον δε πυρήνα της επιβιώνει ακόμα τόσο ο νεφεληγερέτης Ζευς, πατέρας και εραστής θεών και ανθρώπων, όσο και η Μεγάλη Μητέρα που λατρευόταν στα σπήλαια της μινωικής Κρήτης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή