Εχει και η κριτική την ιστορία της. Με αντικείμενο, μάλιστα, τα λίγα έργα του αρχαίου δραματολογίου, συχνά βλέπουμε νέες εκδοχές μεγάλων τραγικών κειμένων. Πριν από 50 ακριβώς χρόνια έγραφα για τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη που παρουσίασε στην Επίδαυρο το Εθνικό Θέατρο, με σκηνοθέτη τον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο και κύριους πρωταγωνιστές, τη Μαίρη Αρώνη (Φαίδρα), τον Νίκο Τζόγια (Θησέα), τον Χρήστο Πολίτη (Ιππόλυτο): «Με την παράσταση του “Ιππόλυτου” τα πράγματα άλλαξαν για λίγο στην Επίδαυρο. Κάτι καινούργιο θαμποχάραξε. Κάποια πνοή δροσιάς μας αναρρίπισε. Και ένας φόβος. Ο κ. Ευαγγελάτος έχει απόψεις, και απόψεις σημαντικές. Οι απόψεις του φτάνουν στη σκηνή, περνάνε στο κοινό, προβληματίζουν το κοινό. Προέχει ο κίνδυνος. Μπορούν να επιβιώσουν πλήρως αυτές οι απόψεις; Τα νέα πράγματα, τα νέα οράματα θέλουν νέους ανθρώπους, νέες αντιλήψεις. Πώς να βάλεις καινούργιο κρασί σε παλιό βαρέλι;
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ