Μπαίνουμε σε μια κοινοβουλευτική περίοδο που δεν θυμίζει καμία άλλη από τη Μεταπολίτευση και μετά: η πλειοψηφία έχει μια σταθερή αυτοδυναμία, την ώρα που ο αριθμός των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό και το ίδιο το κόμμα σε περιδίνηση. Από τα οκτώ κόμματα που έχουν πλέον κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, τα τρία μικρότερα είναι τόσο νέα που δεν έχουν δώσει ακόμα δείγματα γραφής, ενώ δύο εξ αυτών εκφράζουν ήδη δημόσια ακραία συντηρητικές θέσεις.

Ο φόβος είναι ευνόητος. Μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση, που ενίοτε θα ρέπει στη γραφικότητα, ενδεχομένως να οδηγήσει την κυβέρνηση να θεωρήσει πως μπορεί να δρα ανεξέλεγκτη, καθώς δεν υπάρχουν πολλά θεσμικά εργαλεία ελέγχου προς αξιοποίηση. Μια εικόνα κοινοβουλευτικής παρακμής θα αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Με βάση την πρότερη εμπειρία, οι προσδοκίες για τη Βουλή που ορκίστηκε χθες είναι ιδιαίτερα χαμηλές. Υπάρχει, όμως, μια χαραμάδα ελπίδας, καθώς οι νέοι βουλευτές που ανανεώνουν με την παρουσία τους το σώμα έχουν την ευκαιρία να περάσουν πάνω από τον πήχη που έχει τεθεί. Οι προγραμματικές δηλώσεις θα είναι η πρώτη δοκιμασία για όλους, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους, για να αποδείξουν πως οι κομματικοί συσχετισμοί δεν θα σταματήσουν τον ουσιαστικό διάλογο. Ολοι τους καλούνται να ανταποκριθούν στα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν όπως και όσο καλύτερα μπορούν, γιατί νομοτελειακά θα κληθούν να λογοδοτήσουν εκ νέου σε εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν.