Μετά είκοσι (σχεδόν) έτη

Δεκαεννέα για την ακρίβεια, αναγεννημένοι την 4η Ιουλίου 2004. Η Ελλάδα «πετούσε» και, τότε, βρισκόταν στο ψηλότερο σημείο της ακμής της. Σε έναν μήνα θα άρχιζαν οι Ολυμπιακοί της Αθήνας. Η οικονομία έμοιαζε να καλπάζει και το βιοτικό μας επίπεδο νομίζαμε ότι είχε εκτοξευθεί. Η εποχή της αστακομακαρονάδας και του μεγάλου πάρτι των διακοποδανείων και των πολλών πιστωτικών καρτών και του «θαύματος» της Σοφοκλέους. Τώρα που μας βλέπω από την απόσταση αυτών των δεκαεννέα χρόνων – και των τραυμάτων για τα όσα έχουν μεσολαβήσει – μου φαίνεται σαν να παίζαμε όλοι σε μια τεράστια παρτίδα Monopoly. Με «ψεύτικα» χρήματα και «ψεύτικες» ιδιοκτησίες. «Πλουσιόφτωχοι», χωρίς δηλαδή να έχουμε εμπεδώσει την κουλτούρα και τον ουσιαστικό πολιτισμό της ευμάρειας. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, θα είχαμε συνειδητοποιήσει και την ευθραυστότητά της. Οτι δεν γίνεται να πας κατευθείαν από το υπόγειο στο ρετιρέ. Ούτε από την Ανδραβίδα στη Νέα Υόρκη χωρίς ενδιάμεση στάση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή