The odd man out… (ξεχωριστή περίπτωση)

Η Ελλάδα έχει αναδειχθεί μετά τις εκλογές σε χώρα-πολιτικό φαινόμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης αφού είναι α) η χώρα με το πανευρωπαϊκά ισχυρότερο κεντροδεξιό κόμμα- κυβέρνηση β) που διατηρεί όμως – αντίθετα με άλλα δεξιά κόμματα στην ΕΕ – τη διαχωριστική γραμμή με την Ακροδεξιά που επανήλθε στο Κοινοβούλιο ισχυρότερη και γ) η χώρα ΕΕ στην οποία η σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) βελτιώνει τη θέση της. Κατά κάποιο τρόπο η Ελλάδα παραμένει διαχρονικά στην ΕΕ μια ξεχωριστή περίπτωση – the odd man out, για θετικούς ή αρνητικούς λόγους. Αυτή τη φορά θετικούς. Με τα δεδομένα αυτά μια νέα πολιτική κουλτούρα ευρωπαϊκής αυτοπεποίθησης είναι επιβεβλημένη, «μια νέα κουλτούρα (…) μακριά από τοξικότητες» όπως έγραφαν «ΤΑ ΝΕΑ» την επομένη των εκλογών (26/6). Οι πολιτιστικές τοξικότητες είναι ουσιαστικά παθολογίες του λαϊκισμού (δεξιού και αριστερού), ανασφαλούς εθνικισμού και ρηχού ευρωπαϊσμού. Ο λαϊκισμός αριστερής εκδοχής εμφανώς έχει υποχωρήσει. Η παραίτηση Αλ. Τσίπρα συμβολίζει το κλείσιμο της περιόδου ακμής του. Αν και πρέπει να αναγνωρισθεί ότι ο Τσίπρας συνεισέφερε στη διαμόρφωση της νέας πολιτικής κουλτούρας με την παραίτησή του και κυρίως με μια κορυφαία ορθολογική πράξη ενάντια στον λαϊκισμό/ανασφαλή εθνικισμό – τη Συνθήκη των Πρεσπών με την οποία ρυθμίστηκε το διαβόητο θέμα με τη γειτονική χώρα. Ο ακροδεξιός λαϊκισμός, ανασφαλής εθνικισμός και ρηχός ευρωπαϊσμός όμως επιβιώνουν με δυναμική ενίσχυσης. Και ως σύνδρομα είναι διάχυτα από την αντιμετώπιση της μειονότητας, το Μεταναστευτικό μέχρι σε αφηγηματικές πτυχές της εξωτερικής πολιτικής. Στα ελληνοτουρκικά λ.χ. η συναινετική εθνική θέση / δέσμευση όλων είναι η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Πέραν αυτής δεν νοείται μια δήθεν συνολική «εθνική γραμμή» από την οποία ουδείς δικαιούται να αποκλίνει, να φέρει ενστάσεις, να διατυπώσει εναλλακτική άποψη και εάν το κάνει να θεωρείται περίπου ενδοτικός.