Εφη Θεοδώρου

Ανέβαινε το ύψωμα με αργά βήματα και κατεβασμένο το κεφάλι. Πού και πού σταματούσε και ατένιζε την κοιλάδα πέρα ως πέρα, τον ήλιο στο βάθος που ήταν κοντά στη δύση. Τι να σκεφτόταν άραγε; Ακολουθούσα πίσω του διαγώνια, έκανα την ίδια διαδρομή, τις ίδιες στάσεις, έστρεφα γύρω και κατέγραφα τη δύναμη της φύσης μέσα στα χρώματα του δειλινού, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζα να μην τον χάνω απ’ τα μάτια μου. Κάπου εκεί άρχισε να βγάζει φωνή, ένα ακατάληπτο μουρμουρητό σε γλώσσα άγνωστη, ενώ συνέχιζε την ανάβαση. Μετά σιωπή κι έπειτα μόνο η ανάσα του βαριά από την προσπάθεια στ’ αφτιά μου. Σιγοτραγούδησα ένα πεταχτό τραγουδάκι του Brassens μάλλον για να τον διασκεδάσω ή για να ξορκίσω την ανησυχία μου, ποιος ξέρει. Γιατί ανεβαίνουμε το μονοπάτι, αυτός τόσο βαρύθυμος και σκεπτικός κι εγώ σιωπηλή ξοπίσω του; Αν πέσει η νύχτα θα βρούμε τον δρόμο της επιστροφής; Δεν άφησα σημείωμα στο σπίτι. Απότομα το ύψωμα αλλάζει κλίση, τώρα ανεβαίνουμε κάθετα σχεδόν, με δυσκολία αλλά ανεβαίνουμε, μπρος αυτός, εγώ ούτε κουβέντα να μείνω πίσω. Ο ουρανός σαν να ‘χει κατέβει χαμηλά πάνω απ’ τα κεφάλια μας και μεγαλώνει το βάρος. Τότε ένας τεράστιος ξύλινος σταυρός υψώνεται στην κορφή του υψώματος κι αυτός προχωράει αποφασιστικά προς τα εκεί. Μαζί υψώνεται κατακόκκινος κι ο ήλιος που ήταν έτοιμος να δύσει. Παρακολουθώ αποσβολωμένη αυτόν να ανεβαίνει στον σταυρό, να φτάνει μέχρι την κορφή κι έπειτα να γέρνει και να κρεμιέται ανάποδα – κάτω το κεφάλι, πάνω τα πόδια, ανοιχτό ψαλίδι στα δύο άκρα του σταυρού – κι εκεί να μένει καρφωμένος. Ενας μαύρος σκύλος εσταυρωμένος ψηλά στο ύψωμα και γύρω ο ουρανός κατακόκκινος. Αρχίζω να τρέχω αλαφιασμένη προς τα κει, βρίσκομαι μεμιάς στη βάση του σταυρού κι εκεί, λίγα μέτρα πάνω απ’ το κεφάλι μου, βλέπω τη μαύρη κόρη των ματιών του που με κοιτάζουν λυπημένα. Στάζουν δάκρυα, δάκρυα μαζί και αίμα.