Στην ουρά για 60 ευρώ την ημέρα

Ηταν οι μέρες που έγινε σμπαράλια η κανονικότητά μας. Τότε που στον παροξυσμό αναζήτησης μίας φαντασιακής αξιοπρέπειας, χάσαμε την αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά μας. Θα πει κανείς, είναι αναξιοπρεπές να στηθεί κάποιος σε μια ούρα; Καθόλου. Γίνεται όμως όταν ξέρεις ότι σε έχουν οδηγήσει εκεί οι πειραματισμοί μιας παρέας τα μέλη της οποίας είχαν πάρα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και αποφάσισαν να παίξουν στα ζάρια – έτσι για την τζάμπα, την εντελώς τζάμπα μαγκιά – το μέλλον της χώρας και το δικό τους. Και ακόμη περισσότερο όταν οι ιθύνοντες αυτής της «ζαριάς» έσπευσαν, πριν σου ρίξουν την κατραπακιά, να σηκώσουν, χωρίς περιορισμούς, τα δικά τους χρήματα από τις Τράπεζες ή, ακόμη χειρότερο, φρόντισαν να ενημερώσουν εγκαίρως τους δικούς τους ανθρώπους. Λίγη αναξιοπρέπεια ακόμη; Ο πρωτεργάτης του μπάχαλου δήλωνε ότι δεν ήταν του επιπέδου του δικού του και της συζύγου να κάθονται στις ουρές των ΑΤΜ που ο ίδιος προκάλεσε (αργότερα μάθαμε ότι της το ανακοίνωσε σαν κατόρθωμα με εκείνο το «Αγάπη μου, έκλεισα τις Τράπεζες»).