Ενας μικρός «Γιος» και ένας «Μεγάλος Λεμπόφσκι»

Ο Φλόριαν Ζέλερ, σκηνοθέτης του «Πατέρα» που χάρισε στον Αντονι Χόπκινς το δεύτερό του Οσκαρ Α΄ ρόλου, στη νέα ταινία του «Ο γιος» (The son, ΗΠΑ, 2022) εισχωρεί βαθιά μέσα στην ουσία του θέματος που είναι η ανισόρροπη σχέση ενός έφηβου (Ζεθ Μακ Γκραθ) με τους χωρισμένους γονείς του (Λόρα Ντερν, Χιου Τζάκμαν), κυρίως με τον πατέρα, ο οποίος εγκατέλειψε την οικογένειά του για μια νεότερη γυναίκα (Βανέσα Κέρμπι). Για ποιο λόγο το παιδί αυτό είναι τόσο κλεισμένο στον εαυτό του, τόσο ακοινώνητο, τόσο απόμακρο; Το ίδιο το παιδί θα βάλει τους λόγους στο τραπέζι, όμως τελικά είναι αυτό αρκετό για να δώσει τη λύση στο πρόβλημα; Ο Ζέλερ έχει ιδέες για να στηρίξει ένα μάλλον αναγνωρίσιμο θέμα και οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών τον βοηθούν ώστε να προσφέρει αν μη τι άλλο ένα ευπρόσωπο δράμα που μπορεί να αγγίξει τον καθένα μας. Μικρές και μεγάλες εκπλήξεις θα προκύψουν κατά τη διάρκεια της αφήγησης, σοβαρά ή ασήμαντα λάθη των γονέων θα δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις στο πρόβλημα και σκηνές που κάθε ηθοποιός θα ζήλευε ελκύουν την προσοχή μας. Το τραγικό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι όλοι προσπαθούν πραγματικά να κάνουν το σωστό, νομίζοντας ότι αυτή είναι και η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα που προφανώς δεν είναι. Να μια ταινία (στην οποία μάλιστα ο Χόπκινς κάνει ένα απολαυστικό πέρασμα παίζοντας τον πατέρα του Τζάκμαν) που πολύ πιθανόν να ενδιαφέρει την ψυχολογία, όπως περίπου είχε συμβεί και με τον «Πατέρα» με τον οποίο πολύς κόσμος δικαιολογημένα ταυτίστηκε. Ο «Γιος» είναι ένα σκαλί πιο κάτω αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο αρκεί να πάει κανείς προετοιμασμένος για την παρακολούθηση ενός πολύ σκληρού, πολύ δυσάρεστου φιλμ. Να σημειωθεί ότι το μοντάζ της ταινίας έχει κάνει ο Γιώργος Λαμπρινός που ήταν ο μοντέρ και του «Πατέρα» για τον οποίο διεκδίκησε το Οσκαρ.