Από τη σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάκου, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, λάβαμε την ακόλουθη επιστολή, την οποία απευθύνει στο ΔΣ της ΕΑΚ σχετικά με την παράλειψη αναφοράς στο έργο του πρόσφατα εκλιπόντος σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη από την τελετή απονομής των βραβείων της ΕΑΚ:

Το βράδυ της Τρίτης 27/6 ολοκληρώθηκε η 14η τελετή απονομής των ετήσιων κινηματογραφικών βραβείων ΙΡΙΣ της ΕΑΚ. Σοβαρός επαγγελματικός λόγος δεν μου επέτρεψε να παραστώ στη φετινή γιορτή. Παρακολούθησα μέσω του ρεπορτάζ τα συμβάντα της βραδιάς και θέλω να σας συγχαρώ για το εορταστικό κλίμα και τη λάμψη που καταφέρατε να προσδώσετε στη σκηνή του Ωνασείου.

Εκείνο που δεν πληροφορήθηκα από τον Τύπο είναι η παράλειψη οποιασδήποτε αναφοράς στο έργο του πολύ πρόσφατα εκλιπόντα σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη. Μια παράλειψη εξαιρετικά οδυνηρή όχι μόνο για εμένα που υπήρξα βοηθός του, στενή συνεργάτης και φίλη του, αλλά και για τους λοιπούς συναδέλφους του, κυρίως όμως για τους νεώτερους κιν/στές που παρίσταντο. Η ΕΑΚ είναι η Ακαδημία μας, και θέλουμε να είμαστε περήφανοι για τις δράσεις και τις επιλογές της. Σήμερα αισθάνομαι μόνον ντροπή για την έλλειψη μνήμης και ευαισθησίας που επιδείξατε στην πιο μεγάλη ετήσια εκδήλωση δημόσιας σφαίρας. Είμαι υποχρεωμένη να γράψω εδώ δυο κουβέντες για τον σημαντικό αυτόν δημιουργό, δυο λόγια που θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί τη βραδιά της γιορτής. Σας παρακαλώ θερμά να στείλετε αυτούσια την επιστολή μου σε όλα τα μέλη της ΕΑΚ.

Ο Παπαστάθης μπήκε στη λογοτεχνία χάρη σ’ έναν φωτισμένο φιλόλογο του Γυμνασίου Μυτιλήνης. Λίγα χρόνια αργότερα κεραυνοβολήθηκε από τον κινηματογράφο χάρη σ’ έναν αυθεντικό δημιουργό, τον Αλέξη Δαμιανό, του οποίου υπήρξε βοηθός στα γυρίσματα της «Ευδοκίας». Ο νεαρός Μυτιληνιός διανοούμενος είδε στον Δαμιανό τη συνέχεια του λαϊκού πολιτισμού. Το νήμα που ενώνει τον Καραγκιόζη με το ζεϊμπέκικο, με το μπανάλ γέλιο της Ευδοκίας, με τη βαριά σιωπή του Λοχία. Ο,τι έφτιαξε ο Παπαστάθης από κει και πέρα ανήκει στην πρωτοπορία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Με κάθε ταινία του, με κάθε τηλεοπτικό του πλάνο κάνει μια «δήλωση» για την τέχνη και μια δήλωση για τη ζωή. Ανήκει σε μια ρωμαλέα παρέα που έδωσε στον εθνικό μας κινηματογράφο τη σπρωξιά που χρειαζόταν για να εισβάλει  στο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Και να ξεφύγει από τη μονολιθική, την εμπορική διάστασή του.  Η ηθική και κινηματογραφική πρόταση της γενιάς του δεν πιστεύω ότι έχει εκτιμηθεί αρκετά. Αλλά είμαι σίγουρη ότι οι νεώτερες γενιές θα ανακαλύψουν την αυθεντικότητα που βρίσκεται σε αυτές τις ταινίες, θα τις αγαπήσουν και θα μας τις συστήσουν ξανά.

Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να ζήσουμε κοντά του, που είχαμε το προνόμιο να μας σπρώξει στην τέχνη και να μας επαναφέρει σε αυτήν όταν λοξοδρομούσαμε, ο Λάκης είναι ο στοχαστής του λόγου και της εικόνας, ο ποιητής, ο δαιμόνιος γεφυροποιός που είχε την ικανότητα να ενώνει το παλιό που αντέχει με το καινούργιο που εφορμά ακάθεκτο.

Τέλος, πληροφορήθηκα την παραίτηση από την ΕΑΚ της ηθοποιού Υβόννης Μαλτέζου, που υπήρξε σύντροφος και συνεργάτης του Λ. Παπαστάθη, ως συνέπεια της θορυβώδους απρέπειας κατά τη βραδιά της Τελετής, η οποία δυστυχώς επιδεινώθηκε με την εντελώς αμήχανη, ψυχρή, ανούσια επιστολή που αποστείλατε στα μέλη της ΕΑΚ, ως ενημέρωση για την «εκ παραδρομής παράλειψη». Δεύτερη απώλεια. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα λιγότερο η αγαπητή Υβόννη. Αναμένω κάποια κίνηση ειλικρινούς μεταμέλειας που ίσως ανακουφίσει εν μέρει όσα από τα μέλη της ΕΑΚ βλέπουνε το κενό πίσω από τη λάμψη.