Ευχαριστώ, δεν θα πάρω

Για τη Μύκονο δεν θα πω αυτό που (περίπου) εννόησε ο δήμαρχός της. Οτι «τι να κάνουμε; Δεν μπορούν να πηγαίνουν όλοι…». Εχω άλλη άποψη για τον αγαπημένο τόπο διακοπών μου, όπου πρωτοπήγα πριν ακριβώς 45 χρόνια. Θα αρχίσω όμως με μία σοκαριστική εικόνα σε σχετικά μακρινή, off Broadway, παραλία: πρώτη σειρά ξαπλώστρες 100 ευρώ, δεύτερη 60 ευρώ, τρίτη και πιο πίσω 40 ευρώ. Οχι, δεν το αντέχω οικονομικά. Ούτε θα το πλήρωνα – εάν μου περίσσευαν – από άποψη. Ομως κάποιος πρέπει να κάνει και τον… συνήγορο του διαβόλου. Η αξιοποίηση/δημοπράτηση των παραλιών (που έτσι κι αλλιώς ανήκουν στο κράτος) αποτελούν βασικό έσοδο των δήμων υπέρ των πολιτών τους. Οι πλειοδοτικοί διαγωνισμοί γίνονται (κακώς) με καθυστέρηση και (χείριστα) φτάνουν σε ύψη δυσθεώρητα. Εστω και στη Μύκονο, πώς μπορεί ο πλειοδότης να αποσβέσει – με φουλ σεζόν 40 ημερών – τα 250.000 ευρώ; Η απάντηση στο πρόβλημα (γιατί, ναι, είναι πρόβλημα) υπάρχει στο διπλανό ρεπορτάζ της Μίνας Μουστάκα: ο κάθε δήμος οφείλει «να διαφυλάσσει ελεύθερες ζώνες στις παραλίες για να μπορεί ο κόσμος να προσέρχεται στη θάλασσα» και να μην αφήνονται τελικά, στο σύνολό τους, «οι παραλίες στην αποκλειστική εκμετάλλευση των καταστημάτων».